Mimo, że aż do 1919 r. mieszkańcy Lipnicy Małej nie mieli własnej parafii, to czynili wiele aby ułatwić sobie wyznawanie wiary. Nieodżałowany dziewiętnastowieczny kościółek, przetrwał do lat trzydziestych XX w. Jego widok udało się zachować na dość licznych fotografiach.
W XIX w. rozbudowali kaplicę z drugiej połowy XVIII w., w taki sposób, że jej półokrągłe ściany stały się prezbiterium, do którego przybudowano szerszą drewnianą nawę. Jeszcze końcem tego stulecia większość konstrukcji wymieniono na murowaną. Z gontowym dachem korespondowała drewniana wieża osadzona na podmurówce. Wieńczyła ją baniasta kopuła, charakterystyczna dla orawskiego pejzażu
W tej formie kościół przetrwał do lat trzydziestych XX w., a jego wygląd zachowany został na kilku fotografiach. Są one tym cenniejsze, że niektóre z nich zostały wykonane w ostatnim możliwym momencie.
Wizerunek pierwszej małolipnickiej świątyni stał się elementem urzędowego herbu wioski. Ten oparty został na pieczęci z 1830 r. Jak pisał Emil Kowalczyk: “Autor propozycji herbu Lipnicy Małej Piotr Białk wybrał tu jedną z obowiązujących w heraldyce zasad w korzystaniu ze źródeł ikonograficznych- a mianowicie wzorowanie się na ostatniej pieczęci. Poza tym ten typ pieczęci był popularniejszy i dłużej stosowany od poprzedniego. Ponadto wybranie wizerunku kościoła i korony Świętego Stefana jest bardzo spójne z historią i tradycją małolipniczan. Niezwykle bowiem cenią oni sobie swój kościół – stawiany z olbrzymim trudem i poświęceniem oraz patrona parafii Świętego Stefana, który przecież tak pięknie i głęboko wrósł w atmosferę oraz ducha tej wsi. Wizerunek kościoła i korony jest jednym z głównych atrybutów Świętego Stefana”.
W numerze 38 „Dzwonu Niedzielnego” z 1927 r. znajdujemy notatkę o następującej treści:
Lipnica Mała, na Orawie.
Dla obcego są tu dość ciekawe rzeczy. Wioska rozrzucona po obu pagórkach wzdłuż małej rzeczki, która wypływa z pod Babiej Góry. Długość wioski wynosi przeszło 10 km.
– po tym krótkim wstępie krajoznawczym, autor notatki przechodzi do naświetlenia kontekstu historyczno-religijnego.
Lipnica dopiero od 8 lat należy do Polski. – Przedtem zmieniali się jej włodarze. Byli Polacy, Węgrzy, Czesi, obecnie zaś Polacy. Mowa ludu, ubiory, budownictwo – to wszystko polskie, długoletnie panowanie państw zaborczych prawie że bardzo małe ślady zostawiło. Plebanja nowa. Zbudowali ją sami mieszkańcy wsi. Kościół postawiony dość dawno. Lipniczanie własnego proboszcza długo nie mieli, bo do 1919 należeli dotąd do Wielkiej Lipnicy. Dopiero z chwilą nastania plebiscytu, kiedy tu Czesi gospodarowali, aby się ludziom przypodobać, razem z kurją biskupią utworzyli probostwo. Pierwszym proboszczem, był tu ksiądz Marcin Jabłoński w roku 1919.
Są tu trzy szkoły, zbudowane jeszcze za rządów węgierskich. Ludność jest rolnicza, część jedna wywozi pilnie drzewo, gnatki z Babiej Góry do Czarnego Dunajca i sprzedaje firmom; o ile to się nie zmieni nie długo Lipnica zostanie bez lasów, zatraci swój cudny urok.
Największą pamiątkę zostawili tu Węgrzy. – Długie lata byli tu panami. Nikt nie wie, za czyją pobudką obrali sobie za patrona Lipniczanie św. Stefana, pierwszego króla węgierskiego – i umieścili jego obraz, bardzo ładnie malowany w głównym ołtarzu. Za czasów węgierskich obchodzono uroczyście św. Stefana dnia 20 sierpnia; było to wielkie święto kościelne i cywilne – (Kościół na całym świecie obchodzi 2-go września). Na odpust przychodzi bardzo wiele ludzi, miejscowa ludność czci sobie go po chrześcijańsku, jako patrona kościelnego, nie cywilnego, jako świętego, nie zaś jako Węgra.
Miejscowy ks. proboszcz [ks. Jan Maślak – red.] jest rodem z Suchej Góry, należącej do Czechosłowacji. Los sprawił, że jego wioska przypadła Czechom podczas plebiscytu; ks, proboszcz tam był duszpasterzem, porzucił tam wszystko, chociaż mu świetne stanowisko Czesi obiecywali, przyszedł do Polski i siedzi w Małej Lipnicy, w tym cichym zakątku w uroczej dolinie pod Babią Górą, na małem probostwie. Nabył obywatelstwo polskie.
W szkołach, w kościele uczy się i śpiewa wszystko po polsku. Jakżeż się to wszystko zmieniło.
J.W.
– Najbardziej znanym Lipniczaninem o inicjałach, którymi podpisano notkę był ks. Józef Wojtyczek. Trudno jednak uznać go za autora tekstu bez innych dowodów.
W latach 1933-41 mieszkańcy Lipnicy Małej wznieśli nową świątynię. Można tylko żałować, że równocześnie dotychczasowy kościółek został rozebrany. Był bowiem ostatnią budowlą, która obok świątyni z Orawki mogła stanowić dzisiaj cenną atrakcję turystyczną.
Surową ocenę – pewnie nieco przesadnie – wyglądu nowej świątyni wystawili Hanna Pieńkowska i Tadeusz Staich w publikacji “Drogami skalnej ziemi” (1956). Oto jej fragment: “Już z daleka niepokoił nas swoim kształtem i wielkością małolipnicki kościół. Na próżno wypatrujemy murowanej kaplicy, którą w XIX wieku rozszerzono i dobudowano wieżę z drewnianą hurdycją i bardzo pięknym baniastym hełmem. Mamy w oczach fotografię publikowaną w katalogu i spodziewamy się odszukać fragmenty starego, barokowego ołtarza z figurami, o których wspomina inwentarz. Zbliżywszy się, stajemy bezradnie przed budowlą ceglano-kamienną, brutalną w formie, w wielkości i w zastosowanym materiale”.
Trójka pierwszych duszpasterzy parafii w Lipnicy Małej. Od lewej ks. Marcin Jabłoński – pierwszy proboszcz w latach 1919-1922; w środku ks. Jana Maślak – wymieniony w artykule jako „obecny proboszcz”, który pracował w Lipnicy Małej w latach 1922-1929; Po prawej ks. Józef Buroń – Dziekan Orawy i proboszcz w latach 1929-1974. Ich następcami byli: ks. Franciszek Dużyk (1974-1982), ks. Władysław Droździk (1982-1992), ks. Adam Leśniak (1992-2017) oraz ks. Piotr Grotowski od 2017 r.
Uroczystośiom będzie przewodniczył Ksiądz Kanonik Jan Karlak
Urodzony 24.11.1968 r. w Nowym Targu
Wyświecony na kapłana 15.05.1993 w Krakowie
1993-1997 wikariusz w Trzebini
1997-2006 wikariusz w Krakowie-Prądnik Biały
01.07.-02.12.2006 wikariusz w Nowym Targu NSPJ - misja tworzenia nowej parafii
Od 03.12.2006 proboszcz nowo powstałej parafii w Nowym Targu "Na Równi Szaflarskiej",
Obecnie parafia pod wezwaniem św. Jana Pawła II
Trwa nabór do pierwszego Małopolskiego Konkursu Pieśni Religijnej „Nie lękajcie się" im. św. Jana Pawła II organizowanego przez Instytut Dialogu Międzykulturowego im. Jana Pawła II w Krakowie. Utwory zainspirowane nauczaniem papieża Polaka można zgłosić do 31 sierpnia.
Celem konkursu, przygotowanego z okazji obchodów jubileuszu 40-lecia pontyfikatu Jana Pawła II, jest przybliżenie dzieciom, młodzieży i dorosłym wartości głoszonych przez papieża Polaka w encyklikach, adhortacjach, listach apostolskich, homiliach i twórczości literackiej.
- Zadaniem uczestników jest skomponowanie utworu do słów św. Jana Pawła II. Mamy nadzieję, że taka forma w konstruktywny sposób przypomni i utrwali w nich nauczanie Ojca Świętego oraz da możliwość wyrażenia przywiązania do niego, a także będzie okazją do rozwoju talentów artystycznych - mówi Magdalena Policha z Instytutu.
Konkurs przeznaczony jest dla solistów, zespołów wokalnych i wokalno-instrumentalnych, a także chórów i scholi działających w przedszkolach, szkołach, domach kultury, parafiach oraz stowarzyszeniach. Wyróżniono cztery kategorie wiekowe - przedszkolną, szkolną, akademicką i osób dorosłych.
Zgłoszenia można nadsyłać do końca sierpnia. Konkurs będzie miał charakter etapowy. Laureaci otrzymają atrakcyjne nagrody i przedstawią swoje dzieła na koncercie finałowym 28 października w Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie. Więcej informacji o wydarzeniu można znaleźć na stronie www.idmjp2.pl.
Konkurs organizują Instytut Dialogu Międzykulturowego im. Jana Pawła II w Krakowie, Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się!", Międzyuczelniany Instytut Muzyki Kościelnej w Krakowie, Archidiecezjalna Komisja Muzyki Kościelnej w Krakowie, Wydział Katechetyczny Kurii Metropolitalnej w Krakowie oraz Wydział Katechetyczny Diecezji Tarnowskiej.
Facebook Parafialny